آموزشکده علم ایران
کمیاب ترین های برترین های دنیاآموزشکده علم ایران
کمیاب ترین های برترین های دنیادانلود کتاب خودآموز راهنمای تعمیر و نگهداری سخت افزار موبایل LG G3
- نویسنده: ناشناس
- موضوع: سخت افزار
- تعداد صفحات: ۵۸
- فرمت: کتاب PDF
- زبان: فارسی
- تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۳۹۴
کتاب خودآموز راهنمای تعمیر و نگهداری سخت افزار موبایل ال جی G3 که جامع ترین و تنها راهنمای آموزشی تعمیر این گوشی هوشمند و پرطرفدار به زبان فارسی می باشد، در 58 صفحه و به صورت کاملا تصویری به شما کمک می کند تا با حداقل دانش از اطلاعات تخصصی تعمیر موبایل، اقدام به تعمیر و تعویض قطعات گوشی خود نمایید.
تعمیرات سخت افزار موبایل شامل:
باز کردن قاب پشت و باتری
تعویض اسپیکر پشت
تعویض خروجی صدا
تعویض دوربین جلو
تعویض دروبین پشت
تعویض پوشش لنز دوربین پشت
تعویض صفحه نمایش (LCD)
تعویض فلکس دکمه های پاور و صدا
دانلودآموزش تصویری و کامل رقص هندی
تاریخ رقص در هند
نخستین رد پای ِ نظریات مکتوب مربوط به رقص های کهن و باستانی هند را می توان در یکی از رسالات و نوشته های بسیار قدیمی هندی به نام ناتیا شاسترا (Ntya Shastra)* منسوب به دانای بزرگ بهاراتا پیدا کرد. بهاراتا که زمان حیات او را 500 سال پیش از میلاد میدانند، استاد نمایش و موسیقی و نظریه پرداز بوده که نگاشته های او درباره ی تئاتر سانسکریت، هنر نمایش و موسیقی در ناتیا شاسترا گردآوری شده است.
لینک دانلود فیلم آموزشی رقص در پایان مطلب
به گزارش فرهنگ امروز به نقل از سایت انسان‌شناسی و فرهنگ؛ مریم قرسو در یادداشتی در این خصوص نوشت:
هند خاستگاه و بستر یکی از کهن سال ترین تمدن های بشر است که، جهان بینی و فرهنگ اجتماعی ساکنان آن همواره با هنرهای گوناگون درآمیخته بوده و هست. یکی از فراگیرترین و شناخته شده ترین هنرهای هند، هنر رقص است که همواره با اعتقادات مذهبی و دینی بسیار عمیق هندی ها درآمیخته است. در این سرزمین رقص از آن روی اهمیت بسیار زیادی دارد. هندی ها بر این باورند که حتی پیش از خلقت کلام در نزد انسان و از گذشته های بسیار دور، رقصیدن بهترین راه برای برقراری ارتباط با خدایان بوده است. تمامی نهادهای رسمی ِآموزشی و حفظ ِمیراث ِهنری ِهند، رقص های بومی و ملی را بخشی از میراث فرهنگی و مذهبی خود می دانند. رقص های هندی را به طور کلی می توان در سه دسته ی رقص های شناخته شده (ملی یا کلاسیک)، رقص های محلی (متعلق به مناطق مختلف) و رقص های معاصر دسته بندی کرد.
رقص های کلاسیک از قدمت زیادی برخوردارند و همگی آنها ریشه در افسانه های حماسی، اسطوره شناسی، باورها و آئین های مذهبی اقوام و ادیان مختلف هندی دارند. رقص های بومی نیز هر یک بر اساس معیارهای متفاوت در هر منطقه مانند مذهب، ملیت و نیازهای اجتماعی، شکل و شیوه ی زندگی جمعی و اعتقادی مردم شکل گرفته اند. رقص های معاصر نیز آمیزه ای از این دو گونه ی قدیمی، بعلاوه ی المانهایی برگرفته از رقص های غربی است. رقص و دیگر هنرهای ِهندی، فرهنگ و هنر رقص در تمامی مناطق جنوب و شرق آسیا را تحت تاثیر خود قرار داده است؛ به طوری که می توان گفت «آئین های بومی ِبسیاری از کشورهای مجاور هند به روشنی متاثر از سنت های رقصان هندی است»(Lusti : 18). در شکل سنتی، تمامی این رقص ها در معابد و در موقعیت های مختلف مذهبی، سپاس گذاری از خدایان به هنگام کشت و برداشت محصولات و برکت بسیار، جشن و شادمانی و یا گردهم آیی های محلی اجرا می شده است که در دو قرن گذشته بسیاری از این موقعیت ها دگرگون شده و رقص جایگاه و عملکردهای متفاوتی نیز پییدا کرده است. نهادهای فرهنگی بسیاری در هند هستند که از این میراث باستانی سرزمین محافظت می کنند. یکی از مهم ترین نهادهای فرهنگی در حمایت از هنرهای دراماتیک و رقص در هند سانگیت ناتاک آکادمی (Sangeet Natak Akademi)** است که در هر ساله فستیوال ناتیا سانگام (Natya Sangam) را برگزار می کند. در کنار این آکادمی بسیار بزرگ، مدارس و مکاتب بسیاری نیز در محله ها و مناطق مختلف وجود دارد که از سنین خردسالی رقص را به هنرجویان آموزش می دهد.
لینک دانلود فیلم آموزشی رقص در پایان مطلب
مطابق داده های مختلف در اسطوره شناسی هندو، آفرینش رقص به ایزد براهما نسبت داده می شود و داستان ها و روایت های مختلفی درباره ی چگونگی این آفرینش وجود دارد. در شناخته شده ترین این داستان ها آورده شده است که بهاراتا مونی (Baharatamuni) با الهام از ایزد براهما و با تکیه بر دانسته های خود از واژگانی ملهم از کتابِ ریگ ودا (Rigveda)، دانش ِشناخت حرکات بدن و فیگورهای انسانی، موسیقی و احساسات آدمی رقص را برای انسان ها برای نخستین بار تدوین می کند. به این ترتیب رقص یک هنر الهی و آسمانی به شمار می آید و هر یک از خدایان هندی رقص های ویژه ی خود را دارند.
نخستین رد پای ِ نظریات مکتوب مربوط به رقص های کهن و باستانی هند را می توان در یکی از رسالات و نوشته های بسیار قدیمی هندی به نام ناتیا شاسترا (Ntya Shastra)* منسوب به دانای بزرگ بهاراتا پیدا کرد. بهاراتا که زمان حیات او را 500 سال پیش از میلاد میدانند، استاد نمایش و موسیقی و نظریه پرداز بوده که نگاشته های او درباره ی تئاتر سانسکریت، هنر نمایش و موسیقی در ناتیا شاسترا گردآوری شده است. در بیشتر مطالعات باستان شناختی نگارش این رساله را به 200 سال پیش از میلاد مسیح نسبت می دهند. ناتیا شاسترا به معرفی هنرهای نمایشی مانند نمایش و موسیقی در هند می پردازد. بهاراتا موسیقی هندی را در دو شکل سازی و آوازی و گونه های مختلف نمایش را در ده شکل مختلف معرفی می کند که به گفته ی او، هنر رقص به معنای امروزین آن، تنها یکی از این ده گونه نمایش هندی به نام ناتاکا (Nataka) است.
دسته بندی رقص های کلاسیک در هند :
معیار اصلی ای که اشاره به کهن سال بودن یک رقص می کند، در واقع بر این مبنا است که اصول اولیه ی ذکر شده در رساله ی ناتیا شاسترا در آن منعکس شده باشد. تمامی رقص های کلاسیک هند، در واقع نمایش های موزیکال، رقصان و دراماتیکی هستند که بدون استثناء روایت گر بوده و از تاریخ و پیشینه ی بسیار دیرینه ای برخوردارند. رقصندگان در این رقص های باستانی، داستان خدایان، اسطوره ها، حماسه ها و یا افسانه های خود را با حرکات ِبدن، فیگورهای مختلف دست و صورت روایت می کنند. این حرکات بسیار نمادین و پیچیده هستند و در واقع درک واقعیت نمادین آن برای افراد نا آشنا در بسیاری از مواقع غیر ممکن است. نظریات مختلفی درباره ی دسته بندی رقص های کلاسیک وجود دارد و برخی نهادهای پژوهشی و هنری در هند شمار این رقص ها را یازده، ده، هشت و در برخی موارد شش، بر می شمارند. در برخی موارد مفهوم رقص کلاسیک هندی، اصطلاحی کلی برای مجموعه هنرهای ِ نمایشی و موسیقایی هند به شمار می آید، و البته در عین حال، تعداد مشخصی از رقص های قدیمی نیز تحت همین نام شناخته می شوند.
لینک دانلود فیلم آموزشی رقص در پایان مطلب
1 ـ رقص بهاراتانیام (Bharatanatyam) متعلق به منطقه ی تامیل نادو (Tamil Nadu) واقع در جنوب شرقی هند.
2 ـ کاتاک (kathak) متعلق به مناطق مختلف در شمال هند
3 ـ کاتاکالی (Katakali) متعلق به منطقه ی کرالا (Kerala) واقع در جنوب هند
4 ـ کوچیپودی (Kuchipudi) متعلق به منطقه ی آندرا پرادش (Andrapradesh) در سواحل جنوب شرقی هند
5 ـ مانیپوری (Manipuri) متعلق یه منطقه ی مانیپور (Manipur) در شمال هند
6 ـ موهینی یاتام (Mohiniattam) متعلق به منطقه ی کرالا (Kerala) در جنوب غربی
7 ـ رقص اودیسی (Odissi) متعلق به منطقه ی اودیشا (Odisha) در شرق هند
8 ـ ساتریا (Satriya) متعلق به منطقه ی آسام (Asam) در شمال شرقی هند
برخی مکاتب هندی به این هشت گونه رقص های کلاسیک، چَهو (Chhau)، گودیا نریتیا (Gaudiya Nritya) و رقص تانگ تآ (Thang ta) را نیز اضافه می کنند. خاستگاه رقص چَهو بنگال، رقص گودیا غرب بنگال، و تانگ تآ مانیپور است.
رقص های کلاسیک در شکل اصلی خود در معابد هندو و در حین مراسم مذهبی و عبادی به نام آگاما نارتانام (Agama Nartanam) اجرا می شوند. بر طبق داده های آورده شده در زساله ی کهن ِ ناتیاشاسترا، تمامی رقص های اجرا شده در معابد مارجی (margi) نام دارند و عملکرد اصلی آن ها آزاد کردن و سبک کردن روح انسان (soul liberating) است. این رقص ها در قصرهای سلطنتی نیز به همراه موسیقی کلاسیک هندی به نام کارناتاکام (Carnatakam) اجرا می شوند. در سنت های هندی برای میهمان نواز بودن، 16 اصل مهم وجود دارد که یکی از آنها هدیه دادن ِ شادی و احساسات زیبای انسانی است در قالب موسیقی و رقص است که در واقع نواختن موسیقی و اجرای رقص یکی از ابزار مهمان نوازی به شمار می آمده است. در برخی رسالات کهن، رقص را نوعی ریاضت (به معنای ورزش) و به منظور ایجاد سلامتی در بدن انسان توصیف کرده اند. در این زمینه بارها اشاره شده است که کوباندن کف پا به عنوان پایانه ی عصبی بدن، نوعی ماساژ موزون و حساب شده است که سلامت بدن رقصنده را تضمین می کند.
آموزش رقص هندی :
کلیت رقص های هندی بر پایه ی سه اصل مهم بنا می شوند : نخستین اصل شناخت ِ وجه دراماتیک و نمایشی رقص است که در واژگان بومی ناتیا (natya) نامیده می شود. اصل دوم نریتا (nritta) نام دارد که به شناخت و آموزشِ ریتم، موزون بودن حرکات بدن و هماهنگی میان جملات موسیقایی و رقص می پردازد. در واقع هنر نریتاچگونگی انعکاس و ارتباطِ جملات موسیقی را در حرکات ِدست و پا و بدن ِ رقصنده نشان می دهد. آخرین اصل در یادگیری رقص، نریتیا (nritya)، به معنی حالت چهره، فیگورهای دست و حالات موزون پاها و بدن و ارتباط آن با حالات درونی انسان است؛ این بدان معنا است که رقصنده در این مرحله می آموزد که چگونه حالات درونی مانند شادی، اندوه، خشم و ... را با حرکت اندام مختلف بدن خود نشان بدهد. بر اساس سنت های هنری در هند، هنرجوی علاقمند به فراگیری هنر رقص، ابتدا می بایست در کنار آموختن ِ حرکات بدن، این سه اصل بنیادین را نیز بیاموزد تا بتواند حرکات و رفتارهایی را که در رقص انجام می دهد به خوبی درک کند. در واقع مطرح شدن این سه اصل، نشان می دهد که در رقص های هندی، آنچه هم اندازه ی زیبا و درست ادا کردن حرکات اهمیت دارد، شناخت عملکردها و کاربرد این حرکات و ارتباط آن با احوالاات درونی انسان و نمادهای مرتبط با آنها است که در واقع هر یک از این نکات، گوشه ای از جهان بینی هندو را در خود باز می تاباند.
در نوشتار آتی، رقص های کلاسیک و برخی رقص های بومی هند را معرفی خواهیم کرد.
* بخش های مختلف این رساله ی بسیار کهن به مطالعه ی این سرفصل ها می پردازد : خاستگاه ِروایت و رویات گری، اینکه چگونه هنر نمایش و داستان سرایی از آسمان به انسان ها هدیه داده شده است، توصیف ویژگی های محل اجرای نمایش های مختلف، ستایش پروردگار، توصیف چگونگی برخی رقص های باستانی، اهمیت منعکس کردن احساسات در نمایش، فیگورهای سر، بدن، دستها و صورت رقصنده، گونه های نمایش و رقص، جامه های گوناگون رقص، هنرهای موزون، سازهای موسیقی، برخی آوازهای همراهی کننده ی نمایش، شخصیت های مختلف و نقش و نماد آنها در نمایش های مختلف و ...
** آکادمی سانگیت ناتاک، یک نهاد ملی و دولتی هندی برای حفظ میراث رقص در سنت های هندی است. این آکادمی در سال 1952 آغاز به کار کرد و از همان ابتدا هدف اصلی آن حفظ و آموزش واشاعه ی هنر موسیقی، رقص و نمایش در هند بوده که از حمایت های دولتی بسیار فراوانی نیز برخوردار است. پس از افتتاح این مرکز، مدارس و آکادمی های بسیار دیگری نیز در مناطق مختلف هند آغاز به فعالیت کرده اند. در کنار فعالیت های اجرایی و آموزشی این مراکز کتابخانه، آرشیوهای صوتی و تصویری، جشنواره ها و لابراتوارهای پژوهشی بسیار زیادی نیز در هند بنیان گذاشته شده اند که هدف اصلی ِ تمامی آنها، حفظ میراث هنری هند است.
کتابشناسی :
Amala, Devi (1984), « Danse de l’Inde : le Kathak », in : Danser, numéro 9, Paris : pp. 42 – 55.
Lusti – Narasimhan, Manjula (2002), Baharatanâyam : la danse classique de l’Inde, Adam Biro.
Massey, Reginald (2004), indian dances, Abhinay Publications.
چه رنگ سایه چشم برای چه رنگ چشمی مناسب است؟
حتما میدونید که سایه چشم، چقدر روی زیبایی چشم ها تاثیر داره. وقتی سایه چشم درست استفاده بشه چشم ها رو به طور شگفت انگیزی درشت تر نشون میده که البته نصف اون به تکنیک سایه زدنمون بر میگرده و نصف دیگر اون به رنگی که انتخاب می کنیم. این مطلب راجع به رنگ های مناسب سایه برای رنگ چشم های مختلفه، پس اگر هنوز در مورد رنگ مناسب سایه برای چشمهاتون تردید دارید با ما در ادامه مطلب همراه باشید:
برای شما که چشمهاتون قهوه ایه:
برای بیشتر نشون دادن رنگ طبیعی چشم ها، از سایه هایی که رنگ قرمز مایل به قهوه ای دارن و از سایه های قهوه ای و طلایی استفاده کنید.
رنگ های گرم به چشم های شما عمق و جذابیت بیشتری می دهند.
می تونید از سایه طلایی اکلیلی برای گوشه داخلی چشم استفاده کنید. سایه چشم های براق پیشنهادی رو پایین همین صفحه می تونید ببینید.
رنگ مناسب سایه برای چشم آبی ها:
برای به رخ کشیدن رنگ آبی چشمهاتون بهتره از رنگ هایی استفاده کنید که تن خاکستری دارند.
رنگ هایی مانند ذغالی، آبی- نقره ای، خاکستری-قهوه ای و خاکستری-آلویی بهترین انتخاب ها برای شما هستند.
این سایه ها اگر کمی درخشان و براق باشند، چشم ها رو خیلی جذاب تر می کنند.
اگر چشمهاتون سبزه از این رنگ سایه ها استفاده کنید:
رنگ های مشکی و ذغالی به چشم های سبز خیلی میان. اگر دوست دارید سایه چشم شما بیشتر جلب توجه کنه، از بنفش های تیره و رنگ آلویی استفاده کنید که رنگ سبزِ چشمهای شما رو بیشتر نشون می ده.
دونستن مطالب بالا کمکتون می کنه که دیگه از سایه زدن هراس نداشته باشید. پس پالت سایتون رو بردارید و بی پروا شروع کنید….
بهترین ژست ها جلوی دوربین کدامند؟
تا بحال پیش اومده که از ظاهر خودتون کاملاً راضی باشید، ولی در عکسها بد بنظر برسید؟ حتی با اعتماد به نفس ترین خانم ها، اگر طرز صحیح ژست گرفتن رو ندونند، هیچ عکسی نمی تونه زیبایی اون ها رو به تصویر بکشه.
هیچ وقت نمیشه انتظار داشت که در تمام عکس ها بی نقص بنظر برسید. مگر اینکه کار رو به یک عکاس و نور پرداز حرفه ای بسپارید، معمولا عکس هایی که دوستانتون با موبایل از شما می گیرند، زیاد هم راضی کننده نیستند و فکر می کنید توی عکس ها بد افتادید.
از واقعیت نگذریم، یک عکس خوب خیلی ارتباطی با ظاهر واقعی آدم ها نداره و در حقیقت به دانش ما در مورد ژست گرفتن برمی گرده. در این مطلب ۱۰ ژست خوب رو برای جلوی دوربین به شما آموزش می دیم:
-
از زبانتان استفاده کنید
این یکی از بهترین و عجیب ترین راهکارهای عکس گرفتنه. شاید خنده دار بنظر برسه اما فشار دادن زبان، به سقف دهان موقع لبخند زدن، گردن رو کشیده تر و استخوان فک رو برجسته تر جلوه میده و باعث می شه که غبغب نداشته باشید.
-
به صورت خود زاویه دهید
غیر از وقتی که عکاسی ماهر از شما عکس می گیره، سعی کنید هیچ وقت با زاویه مستقیم به دوربین نگاه نکنید. چون تنظیم نبودن نور و سایه ها باعث می شه که صورت شما پهن و بزرگ و رنگ پریده بنظر برسه. در عوض کمی زاویه دار بایستید و چانه خود رو، رو به بالا یا پایین بگیرید. و به چیزی بالاتر از خط دیدتون نگاه کنید.
-
بدن رو انحنا داده و از دست ها استفاده کنید
این یکی از قدیمی ترین ژست های فرش قرمز محسوب میشه. بدنتون رو ۴۵ درجه به عقب انحنا بدید، دستی که به سمت دوربین هست رو به کمر بزنید و یکی از پاها رو به سمت جلو خم کنید، طوری که نوک پای شما به سمت دوربین قرار بگیره. وزن خود رو به روی پای عقب تر بندازید. زدن دست به کمر، از بزرگ بنظر رسیدن بازو جلوگیری می کنه.
-
پاهای ضربدری
اگر هنگام قدم زدن در خیابان، یک دوست خواست از شما عکس بگیره، راحت ترین کار اینه که پاهاتون رو به صورت ضربدری قرار بدید. این کار باعث می شه که پاهای شما کشیده تر بنظر برسند. بهتره وقت عکس گرفتن، ایستاده باشید تا نشسته، اما اگر خواستید نشسته عکس بگیرید، می تونید از همین روش پاهای ضربدری استفاده کنید تا ژست بهتری داشته باشید.
-
مثل بقیه افراد داخل کادر نایستید
کلید یک عکس دست جمعی خوب اینه که همه نباید از یک ژست هماهنگ پیروی کنند. چون هر کس ظاهر منحصر به فرد خود رو داره و یک ژست هماهنگ ممکنه برای همه افراد داخل کادر مناسب نباشه.
-
به دوربین لبخند بزنید
لبخند زدن در عکس خیلی نقش مهمی داره. لبخند زیادی ممکنه جلوه خوبی در عکس نداشته باشه و از طرفی هم اگر لبخند نزنید، عصبانی و بد اخلاق به نظر می رسید. بهترین کار، زدن یک لبخند ساده و طبیعیه که در حالت عادی همیشه به لب دارید.
لبخند زیاد از حد باعث می شه گونه های شما پف کنند و چشمهاتون تغییر حالت بدند و در نتیجه در عکس خوب بنظر نرسید. در عوض یک لبخند طبیعی با دهان کمی باز عکس شما رو خیلی زیباتر می کنه. اما اگر دوست ندارید که دندونهاتون مشخص باشه، سعی کنید با چشمهاتون بخندید.
البته باید به این نکته توجه کنید که وقتی به طور طبیعی لبخند می زنید گوشه چشم هاتون بیشتر از وقتی که یک لبخند ساده رسمی می زنید، چین و چروک می افتند.
-
ژست های خوب رو تمرین کنید
ممکنه این نکته رو بارها شنیده باشید، ایستادن در عکس نه تنها باعث می شه که قد بلندتر بنظر برسید، بلکه شما رو با اعتماد به نفس و قوی تر جلوه می ده.
-
موقعیت سنج باشید
این یک قانون کلیه که هر چیزی که به دوربین نزدیکتر باشه، بزرگتر دیده می شه. پس بهتره جایی نه خیلی دور و نه خیلی نزدیک به دوربین در کادر عکس بایستید.
-
راحت باشید
بیشتر عکسهایی که ما در اونها شرکت داریم، عکسهای دوستانه و معمولی هستند. کمی شوخ طبعی و صمیمیت، می تونه اون ها رو خیلی زیباتر کنه.
فکر می کنی عزیزت از این خوشش بیاد ؟؟؟؟؟؟؟؟
